HA! Mówiłam że dzisiaj wstawię i jest! :D
Wybaczcie za te 2 miesiące przerwy, już wszystko wraca do normy. :D
Serdeczne
podziękowania dla mojej kochanej Em! Bez której tego rozdziału by nie,
było. Zmotywowała mnie, pomogła i podała kilka pomysłów. Nie wiem co bym
bez Ciebie zrobiła. <3
Dziękuję jeszcze Kamili. :*
To chyba tyle.
Życzę miłego czytania. + rozdział na razie bez bety, ale już jutro wstawię poprawiony.
Pozdrawiam. :33
P.S. Następny rozdział raczej w niedzielę, chociaż nie wiem bo mam baardzo dużo sprawdzianów.
P.P.S. Kilka osób pytało się ile mam lat. Więc odpowiadam. Rocznik 98, czyli 15 lat.
_____________
Obecność Malfoya sprawiała że nie czuła się swobodnie. Każdy jej mięsień
był napięty a ona cały czas uważała żeby nie potknąć się o kamień lub
poślizgnąć na błocie. Cieszyła się w duchu, że nie rozmawiają, bo
ciężko byłoby jej mówić. Miała sucho w gardle, a dłonie mokre od potu.
Poprawiła nerwowo skurzaną kurtkę. Kątem oka zobaczyła że Draco z
zaciekawieniem ogląda guzik swojej koszuli. Widać było że nie tylko jej
było niezręcznie. Mimowolnie się uśmiechnęła. Przeszli jeszcze kilka
metrów. Hermionie zaczynało się nudzić. Po co wyciągnął ją na spacer do
wioski jak nie odezwał się odkąd wyszli z Wielkiej Sali. Postanowiła
chrząknąć. Chłopak dalej zajmował się swoimi guzikami. Chrząknęła
jeszcze raz. Nic. Zero reakcji z jego strony. Zaczynało już ją to
denerwować. Przystanęła i złapała go za ramię odwracając w swoją stronę.
Zauważyła że w uszach ma słuchawki. Nie widziała ich wcześniej, dopiero
teraz kiedy wiatr odgarnął mu włosy. Szybkim i gwałtownym ruchem
wyciągnęła mu je z uszu.
-To ty przez ten cały czas słuchałeś sobie czegoś? A ja myślałam, że nie chcesz ze mną rozmawiać.
Draco nie zwracając uwagi na jej słowa wyciągnął z kieszeni mugolski odtwarzacz mp3 i wyłączył piosenkę.
-Używasz produktów mugoli?
-To takie dziwne?
-Tak, ponieważ wydawało mi się, że taki wielki arystokrata jak ty
brzydzi się niemagicznymi osobami i wszystkim co z nimi związane.
-Czasami się na coś przydają –odpowiedział zwijając słuchawki.
-To może chociaż pokaż czego słuchasz. – zainteresowała się Hermiona. Była ciekawa czego może słuchać Malfoy.
-Uwierz mi Granger, nie spodoba Ci się. Nie słuchasz takiej muzyki. Mogę się założyć że na swojej masz same utwory Chopina.
-Pokazałabym Ci, ale zostawiłam w pokoju. Stwierdziłam, że to nieładnie słuchać muzyki kiedy idziesz z kimś na spacer.
-Masz – podał jej słuchawkę a drugą włożył do ucha. Musiała się
przysunąć do niego, bo kabelek był za krótki. Wyciągnął odtwarzacz i
włączył muzykę. Hermiona w mgnieniu oka poznała co to za utwór.
-To przecież Guns n Roses! – krzyknęła - November Rain! Merlinie! Moja ulubiona! Podgłośń!
-Co?
-Oj daj to! - Szybko wyciągnęła mp3 z jego kieszeni i zwiększyła
głośność. Zaczęła kiwać głową i podrygiwać stopą w rytm muzyki. – Pokaż
co jeszcze tam masz. - Zaczęła przeglądać jego utwory.
–O! Fear of the dark! Słuchasz też Iron Maiden? Jest spokojna, ale
uwielbiam. I Matallica, Nirvana, Red hot chilli peppers, Queen… i nawet
Luxtorpeda! Merlinie! Słuchasz tego samego co ja! To wszystko jest
świetne! - była coraz bardziej zafascynowana,
-Nigdy nie pomyślałabym, że słuchasz takiej muzyki.
-A ja że ty. Taka poukładana Granger słucha rocka. Nie wiedziałem.
-A jak miałbyś wiedzieć. Zresztą jeszcze wielu rzeczy o mnie nie wiesz.
-Chętnie się dowiem. – uśmiechnął się w ten czarujący sposób i puścił oczko. Hermiona mimowolnie lekko się zarumieniła.
-Wiesz może już chodźmy. Chłodno trochę a w Trzech miotłach jest ciepło.
Zresztą mam ochotę na kremowe piwo. – Ruszyli razem w ciszy słuchając
muzyki. Ale nie była to już krępująca cisza. Hermiona całkowicie się
rozluźniła.
W Trzech miotłach był dzisiaj bardzo duży tłok. Wszystkie stoliki były
pozajmowane, a Madame Rosmerta dwoiła się i troiła by umilić gościom
pobyt. Draco właśnie zamawiał dwa kremowe piwa a Hermiona rozglądała się
za jakimkolwiek wolnym miejscem. Niestety nie mogła nic znaleźć.
-Nie mamy gdzie usiąść – zwróciła się to towarzysza
-Oczywiście że mamy. Ja zawsze mam gdzie usiąść. Dobrze jest mieć
kontakty, nawet w takich miejscach jak Trzy miotły. Poczekaj tu.
Malfoy zostawił dziewczynę samą przy barze i poszedł w stronę
właścicielki klucząc między stołami. Zobaczyła jak nachyla się w jej
stronę i mówi coś cicho do jej ucha. Rosmerta spojrzała w jej stronę, a
następnie szeroko uśmiechnęła się do chłopaka i odeszła. Zadowolony dał
znak ręką do Hermiony żeby podeszła. Bez słowa pociągnął ją za rękę i
poprowadził na koniec knajpy. Otworzył drewniane drzwi zapraszają
dziewczynę do środka.
Pokój wyglądał przyzwoicie. Ściany pomalowane na biało, nie jak w
głównym pomieszczeniu zrobione z drewna. W rogu stał barek z
alkoholami, a naprzeciwko zwykły mugolski kwiat doniczkowy. Z boku
stało kilka krzeseł. Po środku stał stół wykonany z ciemnego drewna.
Wokół niego ustawione były 3 krzesła. Draco przeniósł jedno z nich pod
ścianę.
-Co to za miejsce?
-To jest moje prywatne pomieszczenie. Właśnie na okazje takie jak ta.
Kiedy nie ma gdzie usiąść a musisz z kim porozmawiać. Rzadko tu
przebywam, ale dzisiaj postanowiłem zrobić wyjątek.
-Dlaczego dzisiaj?
-Bo chcesz się dowiedzieć dlaczego ten przychlast Delaney zrobił to co zrobił.
Dopiero teraz przypomniała sobie o prawdziwym powodzie spotkania z Malfoyem.
-A niestety tam – ręką wskazał drzwi – każdy w promieniu dwóch metrów
usłyszałby o czym rozmawiamy. Po to istnieje to miejsce. No ale nie
będę Cię zanudzał. Pewnie aż rozsadza Cię z ciekawości. Napijesz się
czegoś? - Wstał i podszedł do barku.
-Piwo kremowe.
-Z imbirem czy bez?
-Może być z imbirem.
Szybko przygotował jej napój, a sam zadowolił się ognistą whiskey.
-Dziękuję. – uśmiechnęła się. Już podniosła szklankę do ust, ale Draco jej przerwał.
-Skąd wiesz że nie dolałem amortencji?
-Co? – odstawiła z hukiem piwo.
-Mam tam spory zapas – wskazał na barek
-Nie zrobiłeś tego.
-Jesteś pewna?
-Tak, ponieważ Ci ufam.
-Sprawdź.
-Nie ma potrzeby, wiem że tego nie zrobiłeś i koniec.
- Jak chcesz Granger, ale pamiętaj że cię ostrzegałem.
Podniosła szklankę do ust, dyskretnie wąchając napój. Tak jak myślała, nic jej nie wlał. Zrobiła duży łyk.
-Wszystko zaczęło się 2 lata temu kiedy Voldemort szukał ludzi którzy
będą mu wierni i oddani. Oczywiście mój ojciec jako jego wierny pies
zaabsorbował całą naszą rodzinę. Nie byłem zbytnio ucieszony, ale nie
miałem wyjścia. Kazał mi odnaleźć moich kolegów i zaciągnąć ich do jego
armii. Jak to w Slytherinie dużo było potencjalnych kandydatów, ale jak
przyszło co do czego to każdy się bał. Znalazłem tylko 3 ochotników.
Crabb, Goyle i Delaney. Aby dowieść swojej lojalności każdy z nich
miał zadanie do wykonania. I uwierz mi, sam bym czegoś takiego nie
dokonał. Musieli na oczach wszystkich śmierciożerców torturować a na
końcu zabić własną matkę. To było straszne.
-Zrobili to? – spytała Hermiona ledwo słyszalnym głosem, a oczy zaszkliły jej się od łez. Pohamowała je jednak.
-Nie mieli wyboru, albo zabiliby matki, albo on zabiłby ich. Jeśli to
ja miałbym wybierać, wolałbym umrzeć, niż do końca życia ponosić winę za
jej śmierć. Voldemort bardzo się ucieszył że pozyskał nowych ludzi.
Potem nie wiem co się z nimi działo. Dopiero dzień przed Bitwą o
Hogwart dowiedziałem się, że Dominik działał na dwa fronty. Kiedy
niechcący zabił Weasley’a tak na prawdę celował we mnie.
-Chciał Cię zabić?!
-I udałoby mu się gdyby Fred nie przebiegał akurat tamtędy. Kiedy już
Czarny Pan został pokonany spytałem się go dlaczego zabił rudego.
Powiedział mi prawdę. Że chciał mnie zabić. Wkurzyłem się na niego.
Wiedziałem że będzie zabijał śmierciożerów, ale nigdy bym nie pomyślał
że chodzi o mnie. Jeszcze mu nie wybaczyłem i dlatego, może jak
zauważyłaś, odnosi się do mnie z szacunkiem.
-To dlatego powiedziałeś wtedy że nie ma prawa odmówić .
-Tak, musiał Ci powiedzieć o Fredzie, bo ja tak powiedziałem.
Hermiona zamyśliła się i wypiła ostatni łyk piwa. Draco wstał od stołu i poszedł po drugą szklankę whiskey.
-Chcesz jeszcze piwa?
-Nie dziękuję.
-A czy Dominik…
Nie dane jej było dokończyć ponieważ usłyszeli stukanie do drzwi. Ale
nie takie zwykłe. Inne. Trzy puknięcia przerwa jedno puknięcie, znów
przerwa i jeszcze raz trzy. Chłopak odłożył szybko butelkę na miejsce.
-Wstawaj! Szybko. Moja matka tu jest, a to znaczy że będzie chciała
siedzieć w tym pokoju. Zawsze tu siedzi. Trzeba stąd iść… nie głównymi
drzwiami! Tyłem. – W ekspresowym tempie posprzątał szklanki i
poustawiał krzesła.
-Tu nie ma drzwi.
-Jesteśmy czarodziejami czy nie? – mówiąc to wyciągnął różdżkę i
zastukał w odpowiednie butelki z trunkami. Ściana zaczęła się przesuwać
ukazując wyjście. Wyszli na boczną drużkę.
-To gdzie teraz idziemy? – spytała
-Co powiesz na miodowe królestwo? Nie jadłem słodyczy stamtąd od dobrych kilku lat.
Weszli razem do sklepu. Hermiona wybrała lukrowane pałeczki,
musy-świstusy i Super-gumę Drooblesa i fasolki wszystkich smaków.
Podeszła do kasy.
-To będzie 5 galeonów i 7 sykli. – Już wyciągała pieniądze z kieszeni
kiedy przed nią wbił się Malfoy z całym koszykiem słodyczy.
-Daj spokój, ja zapłacę.
-Oh, dzięki.
-Proszę jeszcze doliczyć to. – zwrócił się do kasjerki.
Wyszli ze sklepu z dwoma siatkami słodyczy.
-Musiałeś naprawdę długo nie jeść słodyczy.
-No trochę czasu minęło. – uśmiechnął się – Na co masz teraz ochotę? –
spytał zaglądając do reklamówki. - Może pieprzne diabełki… nie one się
nie nadają. Dam je Zabiniemu. To może… Lizaki w kolorze krwistych
befsztyków… Też nie… O wiem. Paszteciki z dyni… - podał jednego
Hermionie. – Ten smak. Pamiętam jak matka robiła takie w domu. To było
tak dawno. – zjedli jeszcze po jednym paszteciku kierując się w stronę
placu. - Gdzie chcesz teraz… Moja mama! Nie może mnie z Tobą zobaczyć! –
Szybko wszedł do najbliższego sklepu zostawiając dziewczynę stojącą
przed sklepem Madame Malkin.
-Nie może go zobaczyć ze mną? – spytała sama siebie. Zabolało. Nie chciał żeby zobaczyła go z kimś jej pokroju. Ze szlamą.
Koło niej przechodziła Narcyza. Ku zdziwieniu Hermiony zatrzymała się przy niej.
-Dzień dobry Pani.
-Dzień dobry Granger. Wiem, że nie powinnam się Ciebie o to pytać, ale widziałaś mojego syna?
Nie wiedziała co ma zrobić, była zła na Malfoya i gotowa wydać go, ale jednak nie zrobiła tego.
-Niestety nie. Pewnie będzie później. Na razie ze szkoły jestem tylko ja. Potem przyjdzie więcej osób, więc pewnie i on.
-Dziękuję. – i bez słowa pożegnania odeszła. Hermiona nie czekając na
Dracona ruszyła szybkim krokiem w stronę wyjścia z wioski. Po kilku
sekundach dogonił ją.
-Dobrze że nie powiedziałaś gdzie jestem. Nie chcę z nią teraz rozmawiać.
Przystanęła i spojrzała mu prosto w oczy.
-Dlatego że poszedłeś do wioski ze szlamą, prawda? Bo przecież taki arystokrata jak ty nie może się zadawać z kim takim jak ja.
-Wiesz, że nie oto chodzi.
-Więc co miałeś na myśli mówiąc, że „ Nie może mnie z Tobą zobaczyć”?
-Eee…
-No właśnie – odwróciła się i poszła w stronę zamku.
-Hermiona, zaczekaj. – dogonił ją
-Hermiona?
-Wolisz Granger?
-Nie, ale dziwnie to brzmi w twoich ustach.
-Musisz się przyzwyczaić.
-Nie zmieniaj tematu Malfoy.
- No dobrze. Przepraszam. Mi nie przeszkadza, że jesteś takiej a nie
innej krwi, ale moja matka ma swoja poglądy. Nie wiem jakby zareagowała.
Wybaczysz mi? – uśmiechnął się do niej tak, że każdej dziewczynie w
zamku zmiękłyby kolana, nawet jej.
-Dobrze wybaczam.
Ucieszył się jak małe dziecko i wyciągnął fasolki wszystkich smaków na
siłę wpychając Hermionie jedną z nich do buzi. Usiedli na ławce
rzucając sobie nawzajem fasolki i śmiejąc się w najlepsze. Nagle zaczął
padać deszcz. Stwierdzili że wrócą już do Hogwartu. Draco wyciągnął
odtwarzacz i włączył Red Hot Chilli Peppers - Otherside. Całą drogę
powrotną śpiewali i skakali w kałuże. Kiedy byli już na błoniach deszcz
ustał i zaczął wiać bardzo silny wiatr. Hermiona zatrzęsła się z zimna.
Draco przyciągnął ją do siebie i objął ramieniem. Nie protestowała,
nawet uśmiechnęła się lekko pod nosem, wdychając zapach jego pięknych
perfum. Byli już prawie pod drzwiami kiedy z zamku wyszła Ginny, a za
nią Dominik. Przystanęła a jej mina mówiła wszystko.
